نمی دونم شما هم از این کارها می کنید یا نه... ما معمولا بعد از شستن کاهو، اون را در یک تکه پارچه یا دستمال می گذاریم تا آب کاهو گرفته بشه. بعضی وقت ها هم که کاهو بیش از نیاز اون موقع شسته باشیم، بقیه کاهوها را با همون دستمال یا پارچه داخل یخچال می گذاریم. چند شب پیش هوس سالاد کرده بوده (نه اینکه به فیتنس اهمیت می دهم، میان وعده ام سالاده؛ الکی). خلاصه اینکه از مامان پرسیدم کاهو داریم؟ مامان هم گفتن از سری قبل تو یخچال و داخل پارچه یه کمی مونده... پارچه را که باز کردم، دیدم بین کاهوها، یک عدد عینک مطالعه نیز وجود دارد!
حدس بزنید
یکی از علایق من، داشتن ساعت مچی است. روی زمان حساس هستم و ساعت گوشی و تبلت و کامپیوتر و ... هم جذابیتی برایم ندارد. ترجیح می دهم همیشه ساعت مچی داشته باشم. از قضا سال ها بود که ساعت مچی خاصی داشتم. مارک سواچ و سه موتوره... گران نبود اما سال ها همراه من بود. از حدود خرداد و تیر، دیگر رنگ ساعتم را ندیدم و هر کجا که فکر می کردم باشد را گشتم. خانه، سرکار، آموزشگاه موسیقی، باشگاه یوگا، خانه اقوام و ... ولی نبود. من هم معمولا آدمی نیستم که حواس پرت باشم و چیزی را گم کنم.
دو حالت داشت. یا کسی ساعتم را دودر کرده بود یا اینکه جای خاصی بود که با خانه تکانی عید شاید پیدا میشد. حدود یک ماه پیش بود که ساعتم پیدا شد! فکر می کنید کجا بود؟!
الف) زیر تشک در اتاق خوابم
ب) توی سبد لباس های چرک
ج) خانه یکی از اوقام به شدت دور
د) سر جای خودش
و) هیچ کدام
عارضم خدمتتون که ساعت بنده، در پلاستیک کشک ها، در کمد خواروبار بود! میشه باور کرد؟! وقتی مادرم هوس کشک کرده بودند، ناگهان ساعت مچی ام پیدا می شود!
ده روز پیش هم، عینک مطالعه پدرم گم شد. قاعدتا چیزی نبود که کسی بخواهد آن را دودر کند. آخرین بار هم در خانه دیده شده بود. اما هر چقدر بیشتر می گشتیم، کمتر به نتیجه می رسیدیم. اما در عین ناباوری دیروز عینک پیدا شد. فکر می کنید کجا بود؟
نمی دونم قبلا هم در این مورد نوشتم یا نه. یک رسمی که حالا در اصفهان هست، اهدای تاج گل در مراسم های روز سوم و هفتم است. تاج گل هایی که معمولا ساده و از گل های مصنوعی درست شده و روی اون عبارتی نوشته که از طرف آقا یا خانم فلانی برای شادی روح مرحوم یا مرحومه... این تاج گل ها بعد توسط همون موسسه خیریه جمع آوری میشه و هر بار فقط کارغذ روی اون عوض میشه. در واقع هر شخص با این کار ضمن اعلام حضور خودش در مراسم، با این عمل خیر، برای شادی فرد تازه گذشته مقداری به خیریه کمک می کند. به نظرم این رسم خوب و پسندیده ای است. البته به قول خواهرم اگر پولی که بابت آن می دهیم واقعا برای افراد نیازمند هزینه شود.
اما رسم بدی که در حال حاضر دارد در این گونه مراسم ها به وفور دیده می شود، نوشتن بنر برای عرض تسلیت است. بنری که همانند نامه های اداری، با خطاب قرار دادن شخص مورد نظر شروع می شود و در ادامه با یک متن دنبال می شود و در انتها گفته می شود از طرف چه کسی این بنر اهدا شده است. خب این بنر به نظرم نوعی اسراف به حساب می آید. چون هیچ مزیت مادی و معنوی ندارد و تنها برای جلب توجه و بزرگنمایی حضور فرد چاپ شده است. حالا این بنرها برای افراد گمنام و معمولی کم است. اما وای به روزی که مثلا مدیرعامل یک سازمانی به رحمت خدا برود. بقیه سازمان های وابسته و غیر وابسته و نهاد و ارگان و تشکل و انجمن و دوست داران اند که یک خیابان را با بنر می پوشانند. همه هم مسلما نیت خیری ندارند! والا
این هم نمونه تاج گل هایی که در اینجا مرسوم است:
