ظریف مچکریم
بیشتر از 24 ساعت از توافق اولیه بر سر موضوع هسته ای ایران گذشته است. زودتر از این درباره این موضوع پست ننوشتم چون دوست داشتم نظر و عقیده دیگران را در مورد این موضوع بدانم. عقیده افرادی چون مدیر مسئول روزنامه کیهان. عقیده خطبای نماز جمعه تهران . عقیده افرادی که هنوز هم فکر می کنند رییس جمهور قبلی کارهای بزرگی کرده . نمی دانم و دوست ندارم دلایل این افراد برای این نحوه برخورد را بدانم. مطمئنا بهترین دلیل که می توان برای این افراد متصور شد دگماتیک بودن آنهاست. دلایل بدترش بماند. وقتی ادبیات برخورد با موضوع هسته ای در 100 روز پیش را با الان مقایسه کنیم به راحتی می توانیم بفهمیم که کجای کار بودیم. " اینقدر قطعنامه بدین که قطعنامه دانتون پاره بشه" . یعنی از همین یک جمله نمی شود فهمید که 100 روز پیش چقدر مضحکه دیگر کشورها بودیم؟! یعنی نمی شود فهمید که کشور در چه حال و روزی بود؟! ای کاش به جای اینکه آن عده قلیل هنوز بر عقیده نابه جای خودشان پافشاری کنند کمی تامل می کردند و به دور از تعصب شرایط حال و گذشته را مقایسه می کردند.
الان هنوز عده ای هستند که وقتی می بینند از رهبر تا مردم همه یاور و همراه گروه مذاکره کننده کشور هستند، به انتخابات سال 88 باز می گردند . حتما فکر می کنند که خب مذاکرات که به نتیجه رسید حال به چی گیر بدیم؟! به این گیر بدهیم که دو نفر که الان در حصر خانگی هستند باید اعدام می شدند و اگر نشدند با رافت اسلامی مواجه شدند ( تقل به مضمون از صحبت های خطیب پیر نماز جمعه) یا به این گیر بدهیم که آمریکا خودِ استکبار جهانی است و نمی توان به او اعتماد کرد یا به این گیر بدیم 100 روز پیش عزت داشتیم حالا که به توافق رسیدیم به ذلت رسیدیم و خودشان را با زمان امام حسین(ع) مقایسه می کنند و به ایستادگی امام استناد می کنند و می گویند آن موقع هم یاران امام 72 نفر بودند در مقابل لشگر دشمن...
"صد روز پیش، امید در این کشور معنی نداشت. نخبگان حقیقی عزلت نشین و مدعیان صدر نشین بودند.
شنیدن سخنان زشت و ادبیات زننده شخص اول دولت، جز تمسخر در جهان، چیزی برایمان به بار نمی آورد.
گزارش های دروغ و آمار سازی ها، دست آویز فریب مردم شده بود. دولت، کمیته
امداد شده بود و ملت را با طرح های غیر کارشناسی خود نیازمندتر می کرد.
نتیجه 10 سال مذاکره هسته ای ایران، چیزی جز تحریم و عقبگرد کشور نبود و مذاکره در ادبیات مردم، به موضوع طنز و سرگرمی بدل شده بود.
ژنرال
های سیاست و اقتصاد و فرهنگ و مردان پخته و با سواد و پر تجربه در گوشه
ای زیست می کردند و کوتوله های کم تجربه و کم سواد، پست های کلیدی کشور را
در دست گرفته بودند.
توهین های مکرر شخص اول دولت به نمایندگان مجلس، توهین به مراجع و علماء، توهین و تخریب و پرونده سازی ها، یادمان هست؟ نتیجه عملکرد او که می گفت دست دزد را می برم و نفت را به خانه هایتان می آورم، چه بود؟
صد روز پیش، صد روز پیش، صد روز پیش یادمان هست؟"
دوستان عزیز!
ای کاش زودتر متوجه بشوید که کجا چه خبر است. ای کاش هر چه زودتر چشم هایتان را باز کنید و حقایق را ببینید.
+ آن اوایل شعار" روحانی مچکریم" باب شده بود. اما الان به حق باید گفت ظریف مچکریم