کارتن خوابی

من مجبور شدم یک شب در خیابان بخوابم...

 

حدود ساعت 8 شب بود که رئیسمان امر فرمودند به علت وجود میلگرد های آماده در کنار ساختمان و با توجه به این موضوع که کارگر محترم در سفر هستند، من ِ دانشجوی ارشد بهترین گزینه برای نگهبانی هستم. این شد که بار و بندیل ام را بستم و به همراه یک فلاسک چایی سوار ماشین شدم. چند کارت شناسایی هم همراهم بردم که اگر نصفه شب پلیش هوس کرد به من گیر بدهد بتوانم ثابت کنم که من  از بد روزگار اینجا هستم!! حدود ساعت 12 بود که در کنار ساختمان مستقر شدم. گر چه کتابی برای خواندن همراهم بود اما بر خلاف همیشه این بار خواب چشمانم را گرفته بود و ترجیح دادم بخوابم. صندلی را خواباندم و چشمانم را بستم. اولین صدایی که آمد از خواب پریدم و دیدم یکی از همسایه های گرامی با زیر پیراهنی و پیژامه به همراه کیسه زباله سر کوچه آمده . در یک نگاه کوتاه حدس زدم از ترس همسر محترمش مجبور شده که این کار را بکند و مشخصا اصلا حوصله این کار را نداشت. این از چشمان خواب آلودش و  از سیگار نصفه ای که بر لب داشت و حوصله تکاندن خاکسترش را نداشت مشخص بود.

باز هم چشمانم را روی هم گذاشتم تا بخوابم. حدود بیست دقیقه گذشته بود و تازه چشمانم گرم شده بود که مامورین محترم شهرداری جهت جمع آوری زباله ها سر رسیدند. بلند بلند با هم صحبت می کردند. وقتی فهمید بیدار شدم گفت ماشینم را کمی جلوتر ببرم تا بتوانند راحت تر زباله ای که همسایه مان با بی میلی سر کوچه گذاشته بود را جمع کنند.

نیم ساعت بعد بود که این بار با صدای به هم خوردن آهن از خواب پریدم. سریع اطرافم را را برای یافتن دزد نگاه کردم. هنوز دزد محترم را پیدا نکرده بودم اما صدای خنده کسی را می شنیدم. به سمت صدا برگشتم و سپور که حالا دیگر دوستم بود را دیدم. قبلا سر جریان خاک برداری با هم رفیق شده بودیم و وقتی دیده بود در ماشین خوابم حس شوخی اش گل کرده بود. کمی با هم حرف زدیم. جارو زنان از کنارم رد شد. دیگر خوابم نمیبرد. هر از گاهی هم موتورسواری عربده کشان با سرعت فراوان طول خیابان را طی می کرد. ساعت از سه نصفه شب رد شده بود که باز هم دوستم جارو زنان برگشت. در حالی که به خاطر جارو زدنش حسابی خاکمال و خکسار شده بودم و به سرفه افتاده بودم، اصرار می کرد که  بروم خانه بخوابم. می گفت که حواسش به همه چیز هست. می خواست هر طور شده من را روانه خانه کند. اما می دانستم اگر زودتر از موعد به خانه برگردم رئیسم توبیخم می کند!

یک ساعت بعد دیگر خیابان آرام شده بود. به ندرت ماشین یا موتوری از خیابان رد میشد. صدای اذان هم به گوش میرسید. از ماشین پیاده شدم و کمی راه رفتم. لحظه خاصی بود. همه در خانه هایشان در خواب بودند. سکوت دلنشینی فضار را پر کرده بود. سرم را به سمت آسمان که چرخاندم ، گرگ و میش هوا بود که لذت بصری را کامل کرد...

ساعت نزدیک شش بود که نشستم پشت فرمان. صندلی را به حالت اول برگرداندم و راهی خانه شدم. در این فکر بودم که در این یک هفته بیشتر شب ها را در ماشین یا اتوبوس خوابیده ام...