روزانهها
همهپیوندها
- چکاوک
- چکاوک جدید
- جوگیریات
- نوشته های قلقل السلطنه
- دنیای دل آرام
- روزهـــــــای یـــــک عمــــر
- نگاه های ِ روزانــــه ی منــــــــ
- یک دل تنگ که دوست داره حرف بزنه
- لرمانتف
- در سایه سار تنهایی
- پرسه چی
- تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم
- زنبور گاوی
- هدف بزرگ من
- خدا بزرگه!
- برای تو که همیشه ام هستی...
- برای فردای حافظه ام
- یادداشت های یک نیمچه روزنامه نگار
- سرمایه گذاری با 100 هزار تومان
دستهها
جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
تقویم
اردیبهشت 1400| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | ||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
آمار : 292885 بازدید
Powered by Blogsky
امیرحسین
سه‌شنبه 27 فروردین‌ماه سال 1392 ساعت 16:30
ای کاش کسی صدمه جانی ندیده باشه...
پسردائی من، سالی که بم، زلزله اومد، اونجا دانشجو بود و همراه اکثر بچه های خوابگاهشون فوت شد.
هر بار زلزله میاد، تمام خاطرات بدمون زنده میشه.
هواش اینجا هم اومد. اونجا نیومد؟
من اینقدر بی خبر بودم که تو نت گامون یه اسرائیلی بهم گفت. و گفت مردم ما هم نگران و ناراحت شدن. حالا نمیدونم واقعا راست می گفت یا نه اما همین که خبرداشت و من نداشتم ناراحت کننده بود.
چند وقته همین جور دلمون می لرزه.....ترس از تکرار رودبار و منجیل....ترس از تکرار بم...ترس از تکرار ورزقان.....
کلا وقتی میشنوم یه اتفاقی می افته و یه عده ای میمیرن دلم یه حالی میشه.....جلو چشامون میمیرن و ما هیچ کاری نمی تونیم بکنیم...هیچ کاری...