دود کنده

حساب کردن میزان درآمد یک دکتر یکی از سرگرمی های ما ایرانی هاست. هر وقت به مطب یکی از اون ها میریم شروع می کنیم به حساب کردن:

 " اگه روزی بیست نفر بیمار داشته باشه و هر بیمار حداقل 16 هزار تومان پول ویزیت بده میشه به عبارتی 320 هزار تومان. هفته ای دو روز هم مطب تعطیله. در ماه میشه حدود 20 روز کاری و در واقع میشه ماهی 6میلیون و 400. اون هم فقط از مطب و فقط از پول ویزیت."

اما برای من این تجزیه و تحلیل دو سه دقیقه ای بیشتر طول نمیکشه. بقیه مدت زمانی که منتظر هستم تا نوبتم بشه صرف این میشه که در چهره بقیه بیمارها دقیق بشم و سعی کنم بفهمم بیماریشون چیه ، از چه قشر و طبقه جامعه هستند و ... . هر چقدر مطب شلوغ تر و تعداد افراد منتظر بیشتر باشه ، زمان انتظار هم بیشتر و در نتیجه داستان های بیماران هم بیشتر است.

 چند شب پیش هم به مطب دکتری رفته بودم

مطب شلوغ بود. حدود پنج شش نفری جلوتر از من بودند که هر کدام هم حداقل یک همراه داشتند. مطب ،  منشی بداخلاقی داشت که به همه مراجعین با اکراه و بی میلی جواب میداد. شاید لازمه شغلشان همین باشد ...که این طور سرد و بی روح باشند... که بتوانند این همه آدم رنجور را ببینند و باز هم سر کارشان بمانند.

وقتی به منشی مراجعه کردم با همان بی میلی و اکراه اسمم را نوشت و گفت منتظر بنشینم تا صدایم کند. با پدرم نگاهی به صندلی ها انداختیم . همه صندلی ها قبلا توسط یک نفر تسخیر شده و برای ما جایی نبود که بنشینیم. می خواستم از خانم منشی بپرسم که دقیقا کجا باید بنشینیم که از جلال و جبروتش ترسیدم و سوالم را قورت دادم. بعد از ده دقیقه و وقتی دو بیمار رفتند برای ما هم صندلی خالی پیدا شد. از همان لحظه که نشستیم کار من شروع شد. منتظر این لحظه بودم چون در همان چند دقیقه اول حساب جیب آقای دکتر دستم آمده بود و سرگرمی نداشتم. به بیمارها که نگاه کردم متوجه نکته جالبی شدم . تمام بیمارانی که قبل و بعد از من بودند همه خانم بودند! پدرم هم که این موضوع را فهمیده بودند گفتند پاشو برو سردر مطب را نگاه کن  و مطمئن شو که درست اومدیم! در مطب  کافیه یک نفر سر صحبت را باز کند و از بیماری و پول ویزیت و بیمه و ... گله کند. از آن لحطه هر شخصی که در مطب باشد می خواهد ثابت کند که بیماری اش از همه بدتر است یا سختی و ریاضتی که برای بیماری اش کشیده بدتر از بقیه  بوده. خانم ها مخصوصا در این مورد ید طولایی دارند.

در مطب همه تیپ و قشر بود. از همه طبقه و هر نوع دیدگاه. همه در یک مسئله تفاهم داشتیم. نوع بیماری یا بهتر بگویم دکتر مربوطه

بیش از یک ساعت گذشته بود  و داستان های بیماران و داستان های مجله ای که همراه بود تمام شد ، بیکار و بی هدف در و دیوار مطب را نگاه می کردم. پدرم که به نظر بی حوصله تر از من بودند  رفتند که کمی قدم بزنند. اما قبلش سراغ منشی مطب رفتند. سی ثانیه ای بیشتر از پچ پچ های پدرم با منشی نگذشته بود که برای اولین بار خنده بلند خانم منشی را دیدم .مانده بودم که پدرم در این سی ثانیه دقیقا چه چیزی به این فرد عبوس گفتند که این طور می خندد. مطمئن بودم که اگر بامزه ترین لطیفه سال را تعریف می کردم عمرا  منشی لبخندی روی لبش بنشیند.

دیگر نوبت ما شده بود و رفتیم داخل مطب. اما در راه برگشت هر چه از پدرم رمز موفقیتشان را پرسیدم چیزی نگفتند که نگفتند...