کارت خبرنگاری

پریشب به دعوت یکی از دوستانم برای تماشای یکی از فیلم های جشنواره کودک و نوجوان به سینما رفتم. وقتی رسیدم به دوستم مسیج دادم که دم سینما منتظرش هستم. فکر می کردم هنوز نیامده ولی دیدم که از داخل سینما بیرون آمد و یک کارت خبرنگاری بهم داد. گفت این را بنداز گردنت و با اعتماد به نفس وارد سینما شو. کارت گرچه مال یک نفر دیگه بود اما عکسش بی شباهت به من نبود. چند باری اسم طرف را خواندم تا حفط بشم . بعد هم کارت را گردنم انداختم و در حالی که سعی می کردم خودم را با اعتماد به نفس جلوه بدهم به سمت در ورودی سینما می رفتم که احساس کردم پشت سرم خبری هست.

سرم را که بر گرداندم دیدم هی وای من....

دیدم جمعیتی بیست سی نفری پشت سرم هستند. نیمی از این افراد داوران خارجی بودند که همه از آسیای جنوب شرقی بودند . ولی نیم دیگر این جمعیت را بازیگران و کارگردانان و تهیه کنندگان سرشناس تشکیل می دادند. فرض کن  با یک کارت خبرنگاری شخص دیگری و به صورت قاچاقی بخواهی وارد سینما بشی و در یک آن خودت را پیشاپیش هیئت بلند مرتبه ای از پدرخوانده های سینما و کارگردانان و بازیگران سرشناس ببینی.

یک لحظه داشتم تصور می کردم که از شانس خوب من  دربان محترم سینما برای خوب جلوه دادن کارش ،هنگام ورودم به کارتی که گردنم آویزان است گیر بدهد و بخواهد عکس و چهره ام را با هم تطابق بدهد. بعد هم که متوجه ماجرا می شود دست مرا بگیرد و به زور بکشد به سمت حراست سینما . من هم که خودم را در این شرایط می بینم بزنم زیر گریه و شروع کنم به عذر خواهی و بگویم که شکر خوردم و فلان و بهمان. ناگهان یکی از این پدرخوانده ها که از قضا همیشه تسبیحی  در دست دارد بیاید پا در میانی بکند و من را به همراه خودش به سینما وارد کند. و در همین حین هم دستی از سر محبت بر سرم بکشد و ارشادم کند...چه می شد اگر این اتفاق ها می افتاد

این اتفاق ها نیفتاد و به راحتی وارد سینما شدم

+ ادامه اش در پست بعدی