گلادیاتورها

تا همین پارسال مهد کودک بود. اما دقیقا یک هفته قبل از شروع تحصیلی و آخرین هفته شهریور یک نفر با بدترین دستخط ممکنه و روی یک کاغذ باطله نوشته بود " محل تشکیلی پایه اول و دوم دبستان فلان" و روی در ورودی چسبانده بود. اون موقع نفهمیدیم که دقیقا چه بلایی دارد سرمان می آید. مهدکودک سابق به فاصله بیست متری خانه مان است و زمانی که مهدکودک بود به تفاوت دبستانی ها و مهدکودکی ها پی نبرده بودیم. اما  مهر که آغاز شد سرو وصدایی وحشتناک و ترافیکی اعصاب خورد کن نصیبمان شد. کافیه فقط یک روز بخواهید اندکی بیشتر بخوابید. اصلا و ابدا امکان پذیر نیست.  قبل از ساعت هفت بجه ها وارد مدرسه می شوند و معلوم نیست چه شکلی اول مهر در عرض پنج دقیقه با هم دوست شدند که از همان اولین روز بازی ها و داد و فریاد هایشان شروع شد.

مراسم صبحگاهشان از هفت و نیم صبح شروع می شود. با اینکه دبستان پسرانه است اما همه مسوولین اعم از مدیر و معاونین و معلمان خانم هستند.

خانم معاون که ماشاالله صدایی قرا ، گیرا و بلندی دارند مراسم را شروع می کند:

آقایون! لطفا سر صف هاتون بایستید .

بعد با نوای دل انگیز سرود ملی صبحگاهشان رسمیت پیدا می کند. البته ای کاش سرود را پخش می کردند. همه سعی می کنند این شعر را با وزن و ریتم دلخواه بخوانند.

بعد میرسیم به همخوانی یک شعر زیبا که سروده شاعری گمنام می باشد:

ما یک شیعه هستیم

خدا را می پرستیم

خدای خوب و دانا

مهربون و توانا

بعد نوبت به توصیه های امنیتی-اخلاقی میرسه.

به درخت ها لگد نزنید!!

تو حیاط دنبال همدیگه ندوید

جیغ و فریاد زدن هم ممنوعه

اینجا معاون الفاظی به کار می برد که بیشتر شبیه تهدید است ولی چون تهدید ها را آرام می گوید نمی فهمم در صورت لگد زدن به درخت چه بلایی سرشان می آید!

حالا این پسرها و نوگلان باغ علم و تحصیل صف به صف سر کلاس هایشان می روند.

اما معلوم نیست این نوگلان چرا گوششان سنگین است. چون در حین کلاس صدای معلم طوری به گوشم می رسد که حس می کنم وسط کلاس نشستم .  زمانی هم که زنگ تفریح است یاد جنگ گلادیاتور ها میفتم. خوشبختانه دبستان یک نوبته است و بعد از ترافیک و سر و صدای 12 ظهر همه چیز به حالت عادی بر می گردد.

---

پی نوشت: مهد کودک و دبستان که هیچ ، از دانشگاه هم که فارغ التحصیل شدیم هیچ وقت نشد کسی ما را  " آقایون " صدا کند. واقعا ما دهه شصتی ها چی کشیدیم ...

پی نوشت 2: خوب است که شعرهایی که سر صف می خوانند به همین جا ختم می شود  و کار به تکبیر فرستادن نمی رسد!

پی نوشت 3: واضح و مبرهن است که این دیدگاه شخصی من است که به غیر از زمان تحصیل خودم ، هیچ وقت در نزدیکی دبستان نبودم .

پی نوشت 4: باز هم جای شکرش باقی است که مهد کودک به دبستان تبدیل شد. چند سال پیش سر پروژه ای بودم و در نقشه  و پروفیل ، قید شده بود مهدکودک گلها. وقتی محل پروژه را پیدا نکردیم و با پرسش از اهالی فهمیدیم که  مهدکودک ،دانشگاه پیام نور شده است.