آهسته

قدم زدن تو کوچه را دوست دارم وقتی که شب باشد و من تنها در سکوت کوچه به صدای پای خودم گوش بدهم. دوست داشتم و دارم که در تاریکی بین دو تیر چراغ برق به سایه ام نگاه کنم که آرام از رو به رویم محو می شود و با نزدیک شدن به چراغ بعدی ، سایه ام به پشت سرم میرود و چند برابر قدِ خودم کف زمین کش می آید. اما بیشتر از اون عاشق قسمت هایی از کوچه ام که چراغ های شهرداری سوخته است و مجبوری تا تیر بعدی در تاریکی قدم برداری. دیگر همه چیز کامل می شود. شب ، سکوت و تاریکی...

+ کسی قرار نیست برود. هنوز تاریخ انقضای هیچ کدام از ما فرا نرسیده است. هنوز کسی نمی تواند به دل بستگی اش به اینجا ، به دوستان ، به خاطرات و قسمتی از زندگی اش  پشت کند. همه می مانیم و هستیم. حالا شاید عده ای کم رنگ و عده ای پر رنگ...

++ مرسی از همه

نمونه دست پخت من در جشن سفره های آسمانی را می تونید اینجا ببینید