رکورد بد تنابنده در گینس

قبل از ماه رمضان بود که میخواستیم سینما برویم. نشد. یعنی هر بار وعده می کردیم یک نفر نمی آمد و مجبور می شدیم از اول وعده کنیم. ماه رمضان هم سینما رفتن را زیاد دوست ندارم. به قولی سینما رفتن فقط واسه خاطر پف فیله... بعد اگر سانس 6.5 میرفتیم که چیزی نباید میخوردیم. سانس 8.5 هم باید نیم ساعتی صبر می کردیم تا مطمئن بشیم میشه چیزی خورد. طرح افطار تا سحر هم مناسب مائی که باید صبح سرکار باشیم نبود. خلاصه این شد که هفته گذشته قرار سینما گذاشتیم.

انتخاب هایمان هم بین گینس، نهنگ عنبر، عصر یخبندان و اعترافات ذهن خطرناک بود. برای سانس 6.5 وعده کرده بودیم و 6.15 تلفنی تصمیم گرفتیم کدام فیلم را ببینیم!!انتخاب اکثریت گینس بود و من هم به خاطر محسن تنابنده با دیدن این فیلم موافق بودم...

فیلم را دیدیم اما اصلا خوب نبود. به نظر روی یک طرح کلی و پرداخت بداهه پیش رفته بود. فیلمی که در قالب طنز بود اما لبخند روی لب کسی نمی نشاند. حتی غم بچه های سندروم داون را در ذهن هر کسی جا می گذاشت. بعد از پایتخت 4  و گینس کم کم امیدم را  نسبت به محسن تنبانده از دست داده ام. حالا می دانم که در مقام کارگردان هنوز خیلی جای کار دارد. از آن طرف هم فکر می کنم شلوغی بیش از حد می تواند کیفیت کارش را بسیار پایین بیاورد.

در هر صورت فیلم نه آغاز درستی داشت و نا پایان بندی مناسب. شوخی های فیلم هم بر پایه عبور از خطوط قرمز بود.  در هر صورت به کسی دیدن این فیلم را پیشنهاد نمی کنم. در حالی که کارگردان فیلم حاشیه های زیادی در مورد فیلم اش ایجاد کرد و حرف هایی زد که بیشتر به خاطر جلب توجه عموم بود.