ایشالا

با یکی از مشتری ها تماس میگیرم و می گویم با توجه به وضعیت بازار، امروز اخطاریه افزایش وجه تضمین میگیرد. دانش مالی اش در حد حداقل است و فقط به علت داشتن منابع مالی زیاد وارد بورس شده. می پرسد اخطاریه که بگیرم چی میشه؟ توضیح میدهم که وقتی اخطاریه دریافت کنی فقط تا ساعت 11 صبح وقت داری که حسابت را پر کنی و گرنه من موظفم که موقعیت های تعهدی او را ببندم. توضیح میدهم که اگر میخواهد اخطاریه نگیرد امروز باید چه کارهایی بکند. کمی مکث می کند و می گوید ایشالا که اخطاریه نمی گیرم!

توضیح بیشتر فایده ای ندارد. در دلم می گویم عدد و رقم و دو دو تا چهارتا که ایشالا ندارد. عادت کرده ایم که قانون را با ایشالا نادیده بگیریم. در حین رانندگی کمربند نمی بندیم، در مکان توقف ممنوع می ایستیم، وارد طرح ترافیک می شویم به این امید که ایشالا پلیس ما را نمی بیند! مالیات را می پیچانیم و نمی دهیم و می گوییم ایشالا که کمتر حساب می کنند! حق همسایه را رعایت نمی کنیم و می گوییم ایشالا که اعتراض نمی کند! به سلامتی اهمیت نمی دهیم و می گوییم ایشالا که مریض نمی شویم. اما یادمان می رود که باید هنجارها را رعایت کنیم و بی قانونی خودمان را به دین و مذهب نچسبانیم.

شغل اصلی این مشتری ما عمده فروشی محصولات کشاورزی است. شاید در شغل خودش عادت کرده که با دیگران چونه بزند و تخفیف بگیرد و با ایشالا کارش را راه بیندازد. اما خوشبختانه بورس فقط قانون را می شناسد و راس ساعت 6، اخطاریه دریافت کرد. صبح شنبه فقط تا ساعت 11 وقت دارد...ایشالا که حسابش را پر می کند.