پذیرایی ساده

در همایش شیک و پیکی با حضور تنی چند از مهمانان خارجی شرکت کرده بودم. معمولا چون من  سر موقع  در این مراسم حاضر میشوم و مقامات و مسئولین با حداقل نیم ساعت تاخیر می رسند، وقت کافی دارم که صندلی مورد نظر را انتخاب کنم و از پذیرایی های موجود نهایت استفاده را ببرم. روی تمام میزها به عنوان پذیرایی دو عدد کیک، دو عدد گز، دو عدد شکلات و دو عدد رانی نارنجی رنگ خوشگل گذاشته بودند. کیک را قبل از شروع مراسم خوردم و آماده خوردن بقیه گزینه های روی میز بودم که مقامات رسیدند و باید مشغول نوشتن میشدم. یک ساعت و نیم پشت سر هم سخنران آمد و دقایقی صحبت کرد و چون در حال نوشتن گزارش بودم نمیشد از موقعیت استفاده کرد. فقط بین دو سخنران تونستم یکی از گز ها را بخورم. نفری که کنار من نشسته بود و در واقع میز و پذیرایی ها بین من و او مشترک بود، از هفت دولت آزاد بود و کیک، گز و شکلات و آبمیوه را نوش جان کرد. اما من هنوز برای آن رانی نارنجی خوش رنگ برنامه داشتم. مجری مراسم گفت باید تا قبل از اذان مراسم تمام شود و از سخنرانان خواست که کوتاه صحبت کنند. ولی مگر گوش کسی بدهکار بود. فرصتی نداشتم . باید گزارش را تا قبل از بسته شدن صفحه می فرستادم. تصمیم گرفتم اواخر برنامه جلسه را ترک کنم و به دفتر برگردم. در حین جمع و جور کردن وسایل، در یک ده هزارم ثانبه آن آبمیوه را در کیفم گذاشتم به صورتی که کسی شک نکند! (درست است که آن آبمیوه برای من بود اما عرف دیپلماتیک و کلاس کار اجازه نمیداد این کار را به صورت علنی بکنم) .

در مسیر دفتر در ذهنم تصور می کردم که امروز همراه با ناهار یک آب پرتقال خوشمزه همراه با تکه های میوه دارم و عجب چیزی بشود. آن هم نه ساندیس از این آبمیوه با کلاس ها...

خلاصه موقع ناهار وقتی آبمیوه را در آوردم سمت نوشته های انگلیسی اش به روی من بود و با دیدن کلمه مانگو ، کاخ آرزوهایم فرو ریخت...