VIP

شاید توریست های خارجی وقتی سوار اتوبوس، قطار یا هواپیماهای ما شوند و بفهمند که ما به اینها میگیم وی آی پی تعجب کنند. واژه VIP  در فرهنگ آن طرف آبی ها با چیزی که ما میشناسیم بسیار متفاوت است. خدماتd که انها برای بخش وی آی پی ارائه می کنند شاید زمین تا آسمان با ما متفاوت باشد. البته خودم از نزدیک مشاهده  و تجربه نکردم و اطلاعاتl مربوط به چیزهایی است که در فیلم ها و عکس ها و مطالب دیده ام، خوانده ام یا شنیده ام.

اما وقتی برای یک مسیر حداکثر 6 ساعته بین تهران و اصفهان، بلیط 23 هزار تومانی بدهی شاید انتظارات بیشتری هم داشته باشی. انتظار مهمان دار خانم خوش برخوردِ خوش چهره ندارم اما انتظار حداقل ها را دارم. من به همان شاگرد راننده که بسته خوراکی را دستم میدهم راضی هستم اما انتظار دارم حداقل آب های درون یخچال در این گرمای بالای 40 درجه خنک باشد. انتظار دارم کمربند ایمنی که مدام اصرار می کنند حتما آن را ببندیم سالم باشد. انتظار دارم وقتی سوار اتوبوس میشوم بعد از نیم ساعت تاخیر در حرکت ، اعلام نکنند اتوبوس خراب است و پیاده شده و سوار اتوبوس دیگری بشویم. انتظار دارم هر هفته فیلم هایشان را عوض کنند تا منِ مسافر مجبور نباشم در عرض سه ماه یک فیلم را ده بار ببینم. یا حداقل فیلم سالم و درست و بدون خط و خشی را پخش کنند که وسط پخش، قطع نشود. انتظار برخورد خوب با مسافران را دارم نه اینکه راننده بعد از دیدن من و در جواب سلامم با حالت طلبکارانه نگوید تو که بار قبلی با رویال رفتی الان هم پیاده شو و با همون برو! انتظار دارم هنگام شب، بتوانم چراغ اختصاصی بالای سرم را روشن کنم تا روزنامه و مجله بخوانم نه اینکه راننده بگوید نمی شود روشن کنی چون نور در چشم من می افتد! انتظار دارم اتوبوس که از ترمینال آرزانتین راه می افتد مدام توقف نکند و داد نزند اصفهاااااااااان...

من انتظار حداقل ها را دارم... شاید با اینکه ارشاد یا نمی دانم اماکن یا هرجای دیگری به مانیتورهای اختصاصی گیر داد و اجازه استفاده از آنها را نداد، مشکلی نداشته باشم اما انتظار هم ندارم وسط شب ، مامور ارشاد سوار اتوبوس بشود و به مو یا لباس خانم های در حال خواب گیر بدهد