یادت گرامی

دو سه سال پیش، با پدرم به دیدار یکی از دوستانش رفتیم که مدیر مالی یکی از کارخانه های صنعتی بود. پدرم و دوستش مدت طولانی همدیگر را ندیده بودند و از این فرصت استفاده کردند برای پرسیدن حال و احوال و اینکه بچه هاشون به کجا رسیدن و چه کار می کنند. قرار بود همین شخص من را به واحد فنی معرفی کنه که اگر امکانش میسر شد در آن کارخانه مشغول به کار بشوم. البته متذکر شد که فرزند یکی از مدیرهای شرکت هم در مصاحبه شغلی رد شده و همه چیز به مصاحبه بستگی داره... بماند که مصاحبه شغلی طولانی و یک ساعته من چه شد و من از این مصاحبه چی یاد گرفتم. دیشب آخر وفت یکی دیگر از همکارهای بابا زنگ زد و خبر داد که همین دوست بابا فوت شده...یادم می آید که چند فرزند دم بخت داشت...نمی دانم الان در چه وضعیتی هستند و به کجا رسیدند...باز هم بماند که خیلی ها هنوز نمی دانند که خبر فوت کسی را چگونه و چه موقع بدهند اما از دیشب به این فکر می کنم که دنیا چقدر کوچیکه و کوتاهه...