جشنواره 32 (4)

در این چند روز ، شش فیلم دیگر دیدم.

روز چهارم جشنواره، اول فیلم " عاشق ها ایستاده می میرند" را دیدم. فیلمی به شدت بد، با بازی های بد و اغراق شده و بدون کارگردانی درست و حساب شده. سروش صحت را در نقشی جدی و با حال و هوای جنگ نمیشه تصور کرد. بازی پوریا پورسرخ هم کاملا یکدست و بدون تغییر شده و در همه فیلم ها همان نقش قبلی را تکرار می کند. در مجموع به سختی تونستم خودم را تا پایان فیلم نگه دارم گرچه بعضی از بچه ها اواسط فیلم سالن را نرک کردند!!

فیلم دوم " خط ویژه " بود. فیلمی پر از بازیگر که هر کدام به خوبی از پس نقش خود بر آمدند. ضرباهنگ فیلم تند بود و شوخی های فیلم هم به جا بود. کلا فیلمی است که اگر برای عید اکران شود فروش میلیاردی خواهد داشت. دیشب هم سیمرغ بهترین فیلم از دیدگاه مخاطبین را در کنار " شیار143" دریافت کرد. پیشنهاد می کنم با خانواده یا دوستان این فیلم را ببینید.

روز پنجم ابتدا فیلم " 50 قدم آخر" کیومرث پوراحمد را دیدیم. فیلم از حد فاجعه هم گذشته بود. ای کاش و ای کاش پوراحمد دیگر فیلم نمی ساخت و می گذاشت آخرین فیلمش همان اتوبوس شب باقی بماند و ما با قصه های مجیدش نوستالژی داشته باشیم. داستان فیلم خوب بود اما از یک جایی به بعد دیگر فیلم از دست کارگردان در رفته بود و همه چیز در فیلم می دیدیم. فیلمنامه در شخصیت پردازی و روایت داستان به شدت لنگ می زد و کارگردانی هم...بگذریم.

بعد از این نوبت به "پنج ستاره" رسید. تکلیف این فیلم با خودش مشخص بود و حد و مرز خودش را داشت. هیچ جا پا را فراتر از مرز خودش نمی گذاشت. گرچه بعضی از سکانس ها به نظر اضافی بود اما در پایان فیلم راضی از سالن بیرون می آیید و فیلم عصبانیتان نمی کند. فکر می کنم در نمایش خانگی فروش قابل توجهی داشته باشد. البته شاید  سحر قریشی بعضی را به سالن سینما بکشاند.

روز ششم مهمترین روز جشنواره در اصفهان بود. فیلم های "چ" و " خانه پدری" در این روز نمایش داده شدند. "چ" فیلم خیلی خوبی بود. از هیچ لحاظ مشکلی نداشت و یک فیلم کاملا "حاتمی کیایی" بود! برای تولید فیلم هزینه زیادی شده بود و البته هزینه ها به جا و درست استفاده شده بود. تماشای این فیلم بر پرده سینما به شدت توصیه می شود مخصوصا سالن هایی که از سیستم صوتی دالبی بهره می برند. به نظر شخصی من اگر اسم فیلم چیز دیگری بود بهتر می شد. به شخصه با ذهنیتی گه از شهید چمران داشتم فکر می کردم با فیلمی مواجه خواهم شد که در آن یک چمران چریک و ناجی خواهم دید. اما در واقع فیلم روایت داستان زندگی دو روز زندگی شهید چمران در پاوه بود. درباره این فیلم خیلی حرف ها می شد زد. حتما ببینید.

اما فیلم آخری که در این چند روز دیدم " خانه پدری" ساخته کیانوش عیاری بود. فیلم از لحاظ کارگردانی ، صحنه پردازی، شخصیت پردازی و کلا همه چیز عالی بود. همه چیز به واقعیت پذیری ماجرا کمک می کرد. اما این واقعیت پذیری گاهی آزارتان می  دهد مخصوصا سکانس اول فیلم که به شدت خشن بود. پس از سکانس اول می خواستم سالن را ترک کنم چون حالت تهوع بدی گرفتم. این فیلم به خاطر همین سکانس اول سه سال توقیف بوده و به شدت بعید می دانم که به اکران عمومی برسد که بخوام نظر بدهم ببینید یا نبینید. بازی ها درخشان و عالی بود همانطور که از عیاری انتظار داشتیم. چیزی شبیه همان روزگار قریب. اما خب مطمئنا سکانس اول آن تا مدت ها از ذهنم بیرون نمی رود...