روزانهها
همهپیوندها
- چکاوک
- چکاوک جدید
- جوگیریات
- نوشته های قلقل السلطنه
- دنیای دل آرام
- روزهـــــــای یـــــک عمــــر
- نگاه های ِ روزانــــه ی منــــــــ
- یک دل تنگ که دوست داره حرف بزنه
- لرمانتف
- در سایه سار تنهایی
- پرسه چی
- تا جنون فاصله ای نیست از اینجا که منم
- زنبور گاوی
- هدف بزرگ من
- خدا بزرگه!
- برای تو که همیشه ام هستی...
- برای فردای حافظه ام
- یادداشت های یک نیمچه روزنامه نگار
- سرمایه گذاری با 100 هزار تومان
دستهها
جدیدترین یادداشتها
همهبایگانی
تقویم
اردیبهشت 1400| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | ||||
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
آمار : 292726 بازدید
Powered by Blogsky
کفش های میرزا افرند
در هتل هیلتون منهتن نشستم روی یک صندلی لوکس. در حین اینکه در حال مطالعه وال استریت ژورنال هستم شخصی دارد کفش های مجلسی ایتالیایی من را واکس می زند...
چیه؟ داستان تخیلی گفتم؟ حالا چه فرقی می کند در دفتر روزنامه با این دستگاه های خودکار واکس در حال برق انداختن کفش هایی باشم که 4 سال پیش خریدم؟ فرق می کند؟ خب اگه فرقی نمی کند شما هم الکی فرض کنید همان مورد بالایی رخ داده است...والا...اصل عمل همان برق انداختن کفش بود!
امیرحسین
پنج‌شنبه 7 اسفند‌ماه سال 1393 ساعت 21:50
خب اینم برااثبات اینکه دمپایی درکار نیست..
تصورش هم شیرینه ها...
یادش بخیر...چقدر از منهتن خاطره دارم