مدتی پیش کتابی می خوندم با اسم "مصاحبه خلاق". در مورد این بود که برای انجام یک مصاحبه چه کارهایی باید انجام شود، چگونه سوال پرسیده شود، از چه ابزارها و تکنیک هایی استفاده کرد و ... در انتهای کتاب برای نمونه چند مصاحبه هم گذاشته شده بود که میشد به راحتی با نمونه های مصاحبه های خلاقانه آشنا شد. مثلا یکی از نمونه ها که بیشتر از همه در ذهنم مانده، مصاحبه با یک مرده شور بود که روایتی داستانی داشت. این کتاب را از چند لحاظ دوست داشتم. هم سبک جدیدی در نوشتن پیش روی آدم میگذاشت که به درد من ِ نوعی به عنوان وبلاگ نویس هم می خورد. از طرف دیگر آدم را تشویق می کرد که با همه ، هم صحبت شویم و حتی از یک گفتگوی ساده با اهالی و پیرمرد های محل، مصاحبه بسازیم. این تشویق ها کارساز بود و چند وقتیست که با اهالی محل بیش از یک سلام و احوال پرسی ساده، هم صحبت می شوم.

اما تا حالا دقت کردید که چقدر مصاحبه های خلاقانه کم است؟  چرا وقتی در کوچه و خیابان همدیگر را می بینیم یا پشت تلفن، نمی توانیم غیر از "چطوری" و "چه خبر" از عبارت های دیگه ای در گفتگوها استفاده کنیم.بعد از هر مسابقه وقتی می خواهند با ورزشکاران مصاحبه کنند اول از همه می پرسند که " مسابقات در چه سطحی برگزار شد؟" خب مشخص است که جواب این سوال هم همیشه این است که "در سطح بالایی برگزار میشد و نسبت به سال های قبل پیشرفت چشمگیری داشت...."

حالا فرض کنید فردی دوبار تا پای چوبه دار رفته و طناب دار به دور گردن او انداخته شد اما اعدام نشده و الان بعد از سپری شدن دوران محکومیتش آزاد شده... اگر شما به عنوان یک خبرنگار برای مصاحبه با این شخص انتخاب شده بودید چه سوال هایی از او می پرسیدید؟ به چند سوال فکر کنید و ببینید این مصاحبه کننده به شدت خلاق!! چه سوال های غیر کلیشه ای پرسیده و چگونه این سوژه عالی را سوزانده است...:

الان چه حسی داری؟

دوران زندان چطور گذشت؟

با مردمی که به تو کمک کردند و با پرداخت مبالغی موجب آزادی‌ات شدند حرفی داری؟

اگر در شرایط مشابهی با آنچه روز قتل اتفاق افتاد قرار بگیری چگونه رفتار می‌کنی؟

برنامه‌ات برای آینده چیست؟