صندلی 29

چند دقیقه ای داشت کیف پولش را زیر و رو میکرد و تو این فاصله چون حرفی نمیزد من می تونستم کتابم را بخونم. بعد با آرنج سقلمه ای بهم زد و گفت هیس! تعجب کردم. نفهمیدم به من که حرفی نزدم چرا میگه هیس. گفتم من که حرف نمیزدم چرا میگی هیس! بعد با یه چشمک گفت داش شتر دیدی ندیدی! تازه فهمیدم منظورش چیه... 

این بار چون امتحان 8 صبح بود،می تونستم یک راست سوار اتوبوس های اصفهان بشم و نیازی نبود که به تهران بیام و از اونجا بخواهم به اصفهان ( به اون نصف جهان!) برگردم. شماره صندلی ام 29 بود. به خاطر دو دلیل اصلا شماره صندلی ام را دوست نداشتم. مهمترین دلیلش این بود که همیشه دوست دارم ردیف اول بشینم. به قول بچه ها به جاده خیلی دقت می کنم! دلیل دیگرش هم این بود که صندلی ام کنار پنجره بود. وقتی ردیف اول نیستم دوست دارم کنار پنجره نباشم تا بتونم حداقل نیم نگاهی به جاده داشته باشم. با این حال فکر کردم تقدیرم این بوده که صندلی 29 بنشینم. سوار اتوبوس که شدم دیدم سربازی روی صندلی 29 نشسته و من با خوشحالی روی صندلی شماره 30 نشستم. اما این هم تقدیرم نبود. بنا به دلیل نا مشخصی کسی که مسئول گرفتن بلیط ها بود بهم گفت برم دو ردیف جلوتر کنار یک پسر جوان بنشینم. اونجا هم پسر کنار پنجره بود و برای من دو ردیف جلوتر نشستن هم به صرفه بود.

دو سه ساعت ابتدایی را خواب بود و من که معمولا با خواب تو اتوبوس مشکل دارم داشتم کتاب می خوندم و روند تغییر قیمت سهام را موشکافی میکردم! وقتی بین راه راننده اتوبوس استراحت داد، همسفرم بغل دستیم از خواب بیدار شد و به اندازه یک مهمانی بزرگ، کیک و چیس و ماست و پفک و اینها گرفت. هر بار به من تعارف میکرد و من هم به رسم ادب فقط یک دونه چیپس یا یک ذره کیک بر می داشتم. وقتی سیر شد کم کم سر صحبت را باز کرد. البته یک جوری حرف میزد که من به سختی و از روی مفهوم، می فهمیدم چی میگه. اول گفت 5 روزه ناهار نخورده. بعد فهمیدم که این هم سربازه  و تازه 5 ماه از خدمتش گذشته. سیکل داشت. می گفت روزی 9 تا قرص اعصاب می خوره و دو هفته ای هم بیمارستان بستری بوده.

پرسید میشه سیم کارتش را بگذاره تو گوشیم و باهاش زنگ بزنه. اول فکر کردم داره تعارف میزنه گفتم بیا با گوشی من زنگ بزن. اما گفت شماره ها را حفظ نکرده و تو سیم کارت ذخیره کرده. مجبور شدم گوشیم را خاموش کنم تا سیم کارتها را عوض کنیم. حدود نیم ساعتی حرف میزد از حرف هایش مشخص بود که رابطه خوبی با خانواده نداره. سریع جوش می آورد و داد میزد. تلفنش که تمام شد سیم کارتها را عوض کردیم.

دوباره شروع به صحبت کرد و می گفت با پدرش سر ناسازگاری داره و گوشیش را داده به دوستش و یه گوشی در حد ده تومان میخواد بخره! چند دقیقه ای داشت کیف پولش را زیر و رو میکرد و تو این فاصله چون حرفی نمیزد من می تونستم کتابم را بخونم. بعد با آرنج سقلمه ای بهم زد و گفت هیس! تعجب کردم. نفهمیدم به من که حرفی نزدم چرا میگه هیس. گفتم من که حرف نمیزدم چرا میگی هیس! بعد با یه چشمک گفت داش شتر دیدی ندیدی! تازه فهمیدم منظورش چیه...

دولا شد و دست هایش را برد زیر صندلی. یه زر ورق دستش بود و چیزهایی رو اون ریخت و فندک را زیر اونها گرفت. بوی بدی تو اتوبوس راه افتاد. نمی فهمیدم داره دقیقا چی به بدن میزنه و به اصطلاح "عملش" چیه! ده دقیقه ای در حال "عملیات" بود. کارش که تموم شد و وقتی تو فاز بود گفت نماز می خونم؟ گفتم آره. گفت در حقش دعا کنم که بعد از این دو گرم دیگه دور اینها را خط بکشه. گفتم باشه.

نیم ساعت بعد دیگه نمی تونست سرجاش بشینه. مرتب تکون می خورد. بعد به نشانه تاسف  با دست میزد رو پیشنونیش. بعد چهارزانو  و بعد تر سرپا روی صندلی نشست.  صندلی جلویی و عقبی و من دیگه از دستش کلافه شده بودیم. البته در این بین هر از گاهش یه چرت ده دقیقه ای هم میزد. دو ساعت همینجور طی شد و من مونده که چرا تقدیر من این شد. چرا صندلی ام عوض شد و کنار این نشستم.

آخرهای مسیر گفت ایشالا که مهندس میشی. گفتم مهندس شدم . گفت پس چرا داری دوباره درس میخونی؟ گفتم خب دارم بعد از مهندسی را ادامه میدم. پرسید مگه مهندس شدی بس نبود؟ چیزی نگفتم...

موقع پیاده شدن آدرس داد که پارک غدیر قزوین را که بلدی؟ گفتم حدودش را بلدم. گفت بیا اونجا و بگو فلانی را میخام. من را اونجا پیدا میکنی اگر هم نبودم هر چی خواستی بگو برات جور میکنن!

دیگه تو ترمینال بودیم. سریع باهاش خداحافظی کردم و اولین نفر از اتوبوس پیاده شدم..

+ وقتی نحوع عملیاتش را برای بقیه تعریف کردم و گفتم بعد از عملیاتش نمی تونست آروم بشینه گفتند " شیشه" مصرف کرده و شانس آوردیم که تو فاز توهم نرفته...