بی تفاوت

اولین بار موقع خواندن کتاب بوف کور و در عنفوان جوانی متهم به این شدم که قصد خودکشی دارم. یادش بخیر. کلا حس خوبیست که خودکشی کردنت برای دیگران مهم باشد. اگر برای دیگران مهم نباشی یا وجودت بر عرصه این کره خاکی نتیجه و ثمری نداشته باشد نتیجتا خودکشی کردنت هم برای دیگران مهم نیست. مثل مرگ ِ  ...   مثل مرگ خیلی ها که با شنیدن خبرش هیچ حسی بهت دست نمیدهد. بعضی ها هم هستند که کلا کسی از نبودشان مطلع نمی شود.

به هر حال آن موقع نفهمیدم ( و هنوز هم نمیدانم) که چرا دیگران فکر می کردند چون صادق هدایت می خوانم به فکر خودکشی کردن افتاده ام! آن موقع دوستانم هر موقع مرا می دیدند در حین اینکه  نگاه عاقل اندر سفیهی به من می کردند و جسد متلاشی شده من را در جوق ( همان جوی) آب تصور می کردند  سعی می کردند با پند و اندرز و امر به معروف و نهی از منکر و دادن امید واهی و حتی برخورد فیزیکی مرا از فکری که در سر نداشتم منصرف کنند.

آن موقع به خاطر این رفتارها حس جالبی داشتم. از قضا دیروز تا حالا هم همین حس را دارم. دیروز که می خواستم پست بگذارم برای اینکه از هرگونه منفی نویسی مبرا  باشم پستم را بدون شرح گذاشتم. در واقع اگر می خواستم شرح هم بدهم باز هم توضیح واضحات بود. می دانستم که هیچ کدام از ما این رفتار را نمی کنیم و نخواهیم کرد اما دوست داشتم آن پست را بگذارم تا اگر این رفتارها را دیدیم هم بی تفاوت از کنارش نگذریم.

عکسی که در پست قبل گذاشتم مربوط به فیلم حادثه ای ست که در نقطه نامعلومی رخ داده. اصلا کاری  به اینکه در این حادثه چه اتفاقاتی افتاد ندارم. برایم واقعا عجیب بود که چرا مردم واکنششان در مقابل هر حادثه ای فقط بیرون آوردن گوشی و فشار دادن دکمه ضبط دوربین است. در همان حادثه و بعد از چند لحظه پیرمردی ( در واقع عاقله مردی) به سمت این دوستان فیلمبردار می آید و با داد (شاید هم دشنام) از آنها می خواهد که از صحنه فیلم برداری نکنند. ( تصویرش را در ادامه مطلب می گذارم که اگر کسی خواست ببیند)

داستان روزگار ما هم همین است. از دیروز چند نفر از دوستان عمومی و خصوصی تذکر دادند که چرا همچین پستی می گذارم. حتی دوستی هم بود که پستم را نخواند ( با این عزیز بعدا برخورد خواهد شد!) . این بار کسی نگفت من قصد خودکشی دارم ولی عده ای از دوستان  چند روان شناس و روانپزشک و یکی دو تیمارستان مناسب و آبرومند را معرفی کردند که هر چه سریعتر خودم را به آنها و آنجا معرفی کنم!

شاید اگر یک نفر دیگر جای من بود از این همه برخورد رادیکالی بدش می آمد اما برای منی که دنده پهن تر از این حرف ها هستم خوشایند بود. خوشایند از این جهت که فهمیدم بی تفاوت نشده ایم و امیدوارم که در آینده هم نشویم.