کارت خبرنگاری 2

با اعتماد به نفس وارد سینما شدم. این کارتی که به گردنم آویزان بود حس جالبی به من میداد. مثل زمانی که در دبستان مهر صد آفرین در دفترم میزدند یا کارت هزار آفرین بهم میداند. یا مثل وقتی که انتطامات مدرسه بودم و به بازویم پارچه انتطامات وصل می کردم. داخل محوطه انتظار سینما پر از خبرنگار بود . اکثریت هم سن و سال خودم بودم و بیشترشان همدیگر را می شناختند. همه با نگاه خاصی مرا دنبال می کردند تا ببینند به کدام طیف خبرنگاران می پیوندم. سریعا پیش دوستم رفتم تا خودم را از شر این همه نگاه کنجکاو رها کنم. وقتی بهشان رسیدم گفتم که چه کسانی را بیرون از محوطه سینما دیدم. اسم هایشان را که گفتم،  یکی از دوستان ِ دوستم سریعا از جایش بلند شد و بیرون رفت. پرسیدم چی شد؟! گفت این دبیر سرویس فرهنگیست و کلا با همه اینها تلفنی در ارتباط بوده!

تک تک که وارد  می شدند، لنز دوربین ها به سمتشان روانه می شد و نور فلاش ها بود که فضا را نورانی می کرد. مردم عادی هم بیکار نبودند و هر کس با موبایلی که  داشت دست به کار شده بود که عکسی بگیرد و بعدا  ( مثل من ) در جمع دوستانش کلاس بگذارد که فلانی را دیده. این هیئت بلند مرتبه به عنوان داوران بخش سینمای ایران جشنواره بودند و قاعدتا باید همه فیلم ها را می دیدند. اما انگاری مجبور بوده اند و کسی به زور هولشان داده . در مقابل دوربین عکاسان و در حین مصاحبه ها ، خوش رو و خوش برخورد بودند اما وقتی صدای چلیک عکس گرفتن می آمد یا ضبط مصاحبه تمام میشد چهره ها در هم فرو می رفت. البته ناگفته نماند که یکی دو نفر از آنها هم واقعا خوش برخورد بودند و به اصطلاح خاکی بودند. یکی از آن ها بازیگر زنی بود که مدت ها خارج از ایران زندگی کرده بود و شاید به خاطر همین بود که خلق و خوی ایرانی در او نبود. به راحتی به درخواست عکس افراد عادی جواب مثبت میداد و رو به دوربین لبخند میزد ( خیلی از بازیگران موقع عکس گرفتن لنز دوربین را نگاه نمی کنند ) .

وقتی درب ِ سالن باز شد  و از آنجا که شماره صندلی تعیین نشده بود میشد هر جا که بخواهی بشینی. با دوستم و دوستانش در یک ردیف و از اول ردیف نشستیم. چند دقیقه بعد اکثر آن هیئت بلند مرتبه هم تصمیم گرفتند در ردیف ما بنشینند. سریع خودمان را جمع و جور کردیم تا راحت تر رد شوند. احساس خاصی داشتم که در کنار این افراد  نشستم. در واقع از همجواری با پدرخوانده ها معذب و از همنشینی با کارگردانان خوشحال بودم.

قبل از ورود به سینما خودم را برای خوردن پف فیل و ساندویچ کالباس آماده کرده بودم ولی در اون لحظه خوشحال بودم که چیزی برای خوردن نگرفته بودم!!

چراغ ها که خاموش شد نفس راحتی کشیدم. انگاری دیگر کسی بغل دستی اش را نمی شناسد. اواسط فیلم نگاهی زیر چشمی به این هیئت انداختم و با تعجب دیدم جناب پدرخوانده در خوابی شیرین به سر می برند. با آرنج به دوستم سقلمه ای زدم و با اشاره سر چیزی که دیدم را نشانش دادم. گفت چه انتظار بیهوده ای داری. وقتی به جشنواره کن می رود و آن فیلم ها و آن فضا را می بیند انتظار داری در جشنواره فیلم کودک چه کاری انجام دهد؟!

فیلم را مثلا برای داوران و تماشاچیان خارجی زیرنویس انگلیسی گذاشته بودند . اما زیرنویس فیلم چیزی در حد تیم ملی مان بود. فکر می کنم برای تهیه زیرنویس از گوگل ترانسلیت استفاده کرده بودند!

فیلم که تمام شد و چراغ ها روشن شد همه بی دلیل شروع به دست زدن کردند. شاید به خاطر این که کارگردان فیلم هم در سینما بود. به آقای پدرخوانده نگاه کردم. از صدای دست زدن از خواب پریده بود و نور سالن چشمانش را اذیت می کرد!

فیلم تمام شده بود و دلیلی برای ماندن نبود. دبیر سرویس فرهنگ که از لحظه ورود هیئت در حال ارتباط گرفتن با آنها بود همچنان به کار خودش مشغول بود. نیکوتین خون این عده هم به شدت پایین آمده بود. چون در کتار درب های خروجی فقط دود  بود و خمیازه و اخم...