رعایت انصاف

در حالی به سیزدهمین روز از اردیبهشت رسیدیم و چهل و چهار روز از سال را پشت سر گذاشتیم که هنوز که هنوز است دید و بازدید های عیدانه ادامه دارد. خیلی ها کل ایام عید را به سفر و گشت و گذار سپری کرده اند و حالا در تلافی و جبران روزهای از دست رفته ، قضای دید و بازدید عیدانه را به جا می آورند. فقط تفاوتی بین آن دید و بازدیدهایی که در عید انجام می شود با این مهمانی ها هست. در عید به  علت ضیق وقت و عجله در انجام این رسم خداپسندانه! ، زمان این مهمانی ها کوتاه است. بین نیم ساعت تا چهل و پنج دقیقه از یک خانه به خانه دیگر. ولی حالا چون نه عجله ای هست و نه ضرورت و اجباری ،گاهی مهمان های عزیز که ما را بیکار می پندارند سه ساعت و نیم بازدیدشان را کش می دهند تا ثواب بیشتری از صله رحم نصیبشان بشود. در این مواقع اگر یکی مثل من هم در منگنه زمان و کارهای انجام نداده باشد کاری نمی تواند بکند غیر از خوردن مقدار متنابهی حرص و جوش و در نتیجه فیض بردن از لذت سردردهای زیاد.

همان طور که در پست قبل هم اشاره کردم خواهشا رعایت اعتدال را در هر کاری بکنید. نه افراط و نه تفریط. مهمانی هم که خواستید بروید آنقدر بمانید که صاحبخانه هم سردرد نگیرد.

نکته: اگر دیدید که تمام میوه ها و آجیل های روی میز را خورده اید و میزبان هیچ تلاشی برای آوردن میوه و تنقلات جدید نمی کند ،این نشان دهنده این است که مدت ها پیش باید عزم رفتن می کردید و بازدیدتان را به اتمام می رساندید.( والا من هر کاری که فکرش را بکنید کردم ، اما احتمالا اینقدر خوش مشرب بودم و هم نشینی با من اینقدر شگفت انگیز بوده که مهمان محترم لحظه ای شک نمی کرد که وقت رفتن است.)