سخت بود

خوشبختانه هنوز به جایگاه خاصی نرسیدم. وقتی کسی به جایگاهی میرسد، باید تاب و توان بعضی کارها را هم داشته باشد. باید گاهی سنگ دل شود. باید احساسش را پشت در دفتر بگذارد و بعد وارد محل کار شود. باید یاد بگیرد که نمی توان مثل سابق با همه دوست ماند...

در این چند ماهی که از عوض شدن سردبیر روزنامه می گذرد، تغییر و تحول زیاد داشتیم. خیلی ها مجبور شدند بروند و خیلی ها هم به آرامی متوجه شدند که بایدبروند. یکی از افرادی که در سرویس ما می نوشت، که از قضا همسفر مشهدی بود که از طرف روزنامه رفتیم، مطالب جذابی نمی نوشت. بیشتر در باب اقتصاد اسلامی می نوشت. اما تیم جدید روزنامه زیاد با او سر سازگاری نداشتند.  نکته مهم، بیمه خبرنگاری بود که از راه همین یادداشت های کوتاه به دست آورده بود و تنها راهی بود که می توانست بیمه باشد. مدارک دانشگاهی بالایی دارد و می تواند استاد شود اما هر بار که با هم صحبت می کردیم، با حالتی مظلومانه درخواست میکرد که نوشته هایش را در صفحه بگذارم تا بیمه اش استمرار داشته باشد...که مطالبش چاپ شود تا بتواند در دانشگاه کار پیدا کند. گرچه می دانستم سردبیر با او سازگاری ندارد اما همچنان نوشته هایش را چاپ میکردم. بهش گفته بودم تا زمانی که دستور مستقیمی نیاد، سعی می کنم مطالبش را در صفحه بگذارم.

جمعه هفته پیش، سردبیر صدایم کرد و گفت مطلبش را حذف کنم و دیگر از او یادداشتی در صفحه نگذارم.

باید این خبر را بهش می دادم. سخت بود و نمیشد زنگ زد و در یک جمله خلاصه اش کرد.  چند روزی صبر کردم اما بالاخره باید این موضوع را بهش میگفتم.

دیروز بهش زنگ زدم. همون حرفایی که در این مواقع زده میشه را گفتم. این که امکان ادامه همکاری مقدور نیست. اینکه راه دیگری وجود ندارد و مامورم و معذور و از این دست حرف ها...

سخت بود...