تو این شش هفت روز گذشته این قدر بدو بدو داشتم که حساب زندگی از دستم خارج شده.  تو این مدت کارهایی کردم که شاید در حالت عادی چهار پنج نفر باید انجام بدهند. شاید باورش سخت باشه. اما شبی که خبر فوت عمویم را شنیدم ؛ آخر شب برگشتم خونه و تا ساعت 2.5 شب داشتم صفحه پس فردای روزنامه را می بستم. از یک طرف از کارگزاری مرخصی گرفته بودم و از یک طرف نصفه شب صفحه می بستم و از طرف دیگه هم یک سری تلفن ها را بی پاسخ می گذاشتم!

نمی دونم چرا امروز زمان این قدر دیر میگذره. خوب که حساب می کنم امروزم شامل پنج پروسه مختلف کاری و غیر کاری بوده. آخرین پروسه ها که غیرکاری بوده، شرکت در مراسم روز هفتم و بعد هم رفتن بر سر مزار بوده. الان هم که پست میگذارم دو ساعتی میشه بقیه اهل خانه در خواب هستند ولی من هنوز حس می کنم از دو ساعت باقی مانده هم میشه بهره برد!

یک جورایی فکر می کنم خوبه که دارم نهایت استفاده را از ساعت های زندگی می برم، از طرف دیگه هم فکر می کنم اون دنیا تک تک اعضای بدنم بر علیه ام شهادت بدهند! والا