بوق های ممتد

ساعت نزدیک 3 بعد ازظهر است. از خیابون صدای بوق های ماشینی به گوش میرسد. انگار بخواهد یکی را صدا کند. اما بوق ها تمامی ندارد. از پنجره بیرون را نگاه می کنم. دو پسری که سرنشین یک پراید سفیدهستند  مرتب بوق می زنند و آن طرف خیابان را نگاه می کنند. مشخص است بوق ها برای چیست. می خواهم بروم پایین و چیزی بگویم که راننده پیاده می شود. در پیاده راه وسط چهارباغ، دو دختر روی صندلی نشسته اند. مذاکره شروع می شود.  ده دقیقه مذاکره می کنند. گاهی می خندند و گاهی نسبت به هم گارد می گیرند. در نهایت انگار پسر در حال آخرین تلاش هاست. از دور مشخص است که یکی از دخترها می گوید" نه مرسی" . بدون نتیجه پایان می یابد. پراید دور می شود و دخترها همچنان در حال صحبت کردن هستند.

هچ وقت نتوانستم خودم را آن قدر بیکار تصور کنم، یا ارزش زمان را آن قدر پایین بدانم که ساعت 3 بعدازظهر با ماشین در سطح شهر چرخ بزنم و برای کسی بوق های ممتد...