صبح گاه

دیروز برای 5:15 دقیقه صبح بلیط گرفته بودم. ساعت 2 بعدازظهر تهران قرار داشتم و هر جور حساب کردم دیدم این موقع بهترین زمان برای گرفتن بلیط هست. نه مجبورم خواب نصفه و نیمه شبانه اتوبوس را تحمل کنم و نه اینکه شش هفت ساعت تو اوج گرمای تابستان و ماه رمضون مجبور میشم تو تهران چرخ بزنم. برای همین بعد از سحری، سوار موتور شدم و به سمت ترمینال حرکت کردم.

هنوز هوا تاریک بود و هیچ کسی در خیابان ها نبود. از کنار شهرداری که رد شدم فقط دو سرباز را در حین انجام وظیفه دیدم. به چهارباغ که رسیدم در بین هر سی چهل مغازه می تونستم روشنای یک مغازه را ببینم که این موقع صبح هم در حال کار بودند. مغازه درودگری دیدم که شاید بعد از سحری داشت کارهای عقب افتاده اش را انجام میداد. مغازه میوه فروشی دیدم که صاحب اش روی چهارپایه ای بیرون مغازه منتظر رسیدن بارهای امروز بود. یکی دو سوپری دیدم که با یک لامپ پر نور بیرون مغازه می خواستند از دور اعلام کنند که ما هستیم. دکه های پلیس هم در سر چهارراه های اصلی باز بودند و یکی دو سرباز و شاید افسر ، شیفت شبانه شان را طی می کردند.

این موقع شهر را قبلا هم دیده بودم. سال 89. اون موقع پیمانکار بودم و پروژه آبرسانی در دست داشتم. کارگرها به خاطر گرمی هوا فقط از اذان صبح تا اذان ظهر کار می کردند. از کشور افغانستان بودند و به شدت مقید. اینطور نبود که به دلیل کار در زیر نور آفتاب، روزه گرفتن را رها کنند. کار می کردند و روزه هم می گرفتند. اون موقع هم یادم هست که وقتی هنوز اکثر افراد در خواب بودند، بعد از نماز صبح سوار وانت میشدم و به سمت محل پروژه می رفتم... هر روز صبح خلوت بود اما یادم هست که صبح روز 21 ماه رمضان، خلوت تر از همیشه بود....