نان خور اضافی

یکی از اهالی محل که مرد تقریبا جا افتاده با موهای کاملا سفید است را بارها در کوچه دیده بودم. اغلب اوقات هم دیده بودم که سر تاکسی پیکان قدیمی اش بود و داشت آن را تمیز می کرد یا جلوی شیشه اش یا کنار لاستیک ها مقوا می گذاشت تا مبادا آفتاب ماشین را اذیت کند. خیلی وقت است کهاز این تاکسی ها کمتر دیده می شود. تاکسی هایی که یک خط نارنجی کلفت از روی کاپوت و صندوق عقب آن رد شده..الان اکثر تاکسی ها همین پراید و سمندهای زرد هستند که حتی خیلی از آنها هم قدیمی شده اند...

چند روزی بود که همسایه ما روضه داشت و این راننده تاکسی هم عضو ثابت مجلس بود. از عصر شروع میکرد به آبپاشی کوچه و چایی دم کردن تا اذان بشود و مراسم شروع شود و تا آخر مراسم چایی بدهد و احتمالا آخر کار هم شامی بخورد... برایم همیشه سوال بود مگر این فرد کار و کاسبی ندارد که همیشه توی کوچه است؟ تا اینکه مادرم جریان این فرد را گفت... اینکه اصلا اهل کار نیست. گرچه تاکسی دارد اما دل به کار نمی دهد و روزها شاید به زور دو ساعتی کار کند. زن و بچه اش هم که می بینند اهل کار نیست و در واقع نون خور اضافی است او را از خانه بیرون می کنند... برای همین الان پیش مادر پیرش زندگی می کند و از بازنشستگی اندک او روز را به شب می رساند...

هیچ وقت نمی توانم مردانی را درک کنم که اهل کار نیستند. مردانی که دوست دارند در خانه بمانند...مردانی که خواب و خوراک از اولویت های اصلیشان است... انهایی که نباید ساعات خوابشان کم شود... آنهایی که سختی را به جان نمی خرند...