امید

دیشب بعد از تحویل سال بزرگترین نگرانی ام، نام سال بود که رهبر اعلام می کردند. فرض من بر این بود که اگر در نام سال حرفی از تلاش و جهاد و کوشش و استقلال و این صحبت ها بود به معنی عدم توافق و تحریم های بیشتر بود. اما نام سال جنبه بسیار مثبتی داشت و نشان از خوشبینی میداد.

الان هم نشسته بودم پای صحبت های ابتدای سال که رهبر در مشهد گفتند. هم جنبه های مثبت داشت وقتی گفتند که آمریکایی ها به دروغ می گویند ایران با توافق مخالف است، هم جنبه منفی و تند داشت در آنجایی که گفتند که تحریم های باید بلافاصله برداشته شود.

هم به دلیل فعالیت در بازار سرمایه و هم از جنبه روزنامه نگاری باید پای صحبت های رهبر می نشستم، چون نتیجه مذاکرات برای من بسیار مهم است. دوست دارم توافق بشود چون دیگر از پیگیری مداوم خبرها خسته شده ام. اینگه هر روز مرتب سایت های خبری را رفرش کنم تا ببینم آخرین مصاحبه ها نشان از توافق داشته یا عدم آن. اگر توافقی صورت نگیرد یا بدون نتیجه، باز هم مذاکرات تمدید شود وارد دوران فرسایشی می شویم که انگیزه و انرژی را از همه می گیرد. هم زمانی که توافق اولیه در یک سال گذشته اعلام شد بازار را دیده ام و هم زمانی که مذاکرات تمدید شد. از دور هم با تمامی بازارها ارتباط داشته ام و می دانم که اوضاع آنها به چه صورت است. می دانم که یک خبر کوتاه چقدر جو روانی با خود دارد.

درست است. توافق هم نشود آسمان به زمین نمی آید. همانطور که سی و خورده ای سال است زندگی کرده ایم باز هم زندگی می کنیم. اما امیدی که در زندگیمان جا خوش کرده بود، همین اول سالی باید خانه هایمان را ترک کند.

امیدوارم سیزده به در، امیدهایمان دو صد چندان شده باشد.