لولو

امروز کاری برام پیش اومد و مجبور شدم به یکی از دفاتر خدمات ارتباطی مراجعه کنم. وقتی وارد شدم دیدم بالای سر هر کسی تابلویی هست که نشان از حیطه وظایف اون فرد داره .روی عادت همیشگی سعی کردم با خواندن تیتر تابلو ها و بدون پرسیدن از کسی باجه مربوطه ام را پیدا کنم. سر بالا بودم و داشتم تابلو ها را می خوندم و به خود اشخاص توجهی نمی کردم. پست ، پست بانک، تلفن بین المللی ، تلفن همراه. وقتی تابلو و در نتیجه شخص مورد نظرم را پیدا کردم تو صف دو سه نفری که جلوی باجه اش بود منتظر شدم. وقتی سرم را از روی خوندن تابلو به سمت دیدن خودش شخص پایین آوردم برای چند دقیقه چیزی نفهمیدم. محو تماشای قیافه و چهره دختری شدم که پشت باجه نشسته بود. رنگ پوستش به خاطر نمی دونم چه چیزی به طور تابلویی تغییر کرده بود. یک لحظه فکر کردم شاید ماسک زده! ابروهایی داشت که من هیچوقت  نمی توانم اسمش را ابرو بگذارم. به شخصه و بنا بر عقیده خودم به شدت از دخترهایی که ابروی خودشان را تیغ می زنند و در جایی میان پیشانیشان و به طور مورب و کج ابرو نقاشی می کنند متنفرم. خط چشم های عجیب و غریبی که داشت مرا یاد هندسه دوران دبیرستان و خطوط موازی و متقاطع می انداخت. من هنوز داشتم چهره وحشتناکی را که در دوران طفولیت "لولو" برایم معنی داشت برانداز می کردم که نوبتم شد. از شدت ترس و واهمه و استرس سریع کارم را گفتم که با یک اشاره سر و ایضا ابرو مرا به سمت خانم باجه اولی هدایت کرد. خانم باجه اولی میان سال بود و بدون آرایش. همان جا خدا را شکر کردم ( اگر امکانش بود دو رکعت نماز شکر هم به جا می آوردم!)که برای کارم که نیم ساعتی طول کشید به این باجه ارجاع داده شدم. و باز هم از تابلو های بالای سرشان ممنونم که درست نبود و من تونستم نفسی به راحتی بکشم!

عقیده شخصی من این است که هر چیز حد و مرزی داره. نه افراطش خوبه نه تفریطش.آرایش کردن هم جزء همین مقوله است. خانم ها که جای خود دارند . مانده ام که پسرها به چه عذر و بهانه ای در ابرو های خود دست می برند؟!